*

Yine oturuyorum odamda. Loş ışık , sessiz müzik ve gözyaşlarım. O kadar doluyum ki. Derdimi kelimelere cümlelere dökemiyorum. Anlatmak istediğim halde anlatamıyorum, işte bu yüzden çekip gitmek istiyorum..“Belki gidersem herşeyi unuturum boşalır rahatlarım” diyorum ama gidemiyorum. Nereye gideyim ki? Tek çarem ağlamak. Ağlamak ve rahatlamak. ”Ağlayınca geçiyor mu ?” diye soruyorlar. ”Evet , ağlayınca geçiyor ve huzur  buluyorum.

Ben buyum böyleyim işte.. Çoğu insan gülmek isterken,ben ağlayıp rahatlamak istiyorum .

Günlerce göz yaşlarımı saklayıp, günü geldiğinde ise seslice ağlayip susuyorum. Ben farklıyım biliyorum ve hissediyorum. Çevremdekiler farklılaştırdılar beni. Sizin yüzünüzden böyle oldum ben..

Ben böyle değildim. Hergün kahkaha atan ben , artık gülmüyorum bile. Gülesim gelmiyor. Yada gülümsediğim halde aslında ağlıyorum ama göstermiyorum..

İşte ben sizin yüzünüzden çekip gitmek istiyorum.